På turar er ein av dei viktigste tinga du kan gjere i forkant, å sikre deg kvalitetskontroll på utstyr, trening, kart, ja det meste. Då slepp ein unødvendige overraskelser i prosjektet ein held på med!

Derfor er det ekstra artig at ein av mine gode samarbeidspartnere heiter nettopp Kvalitetskontroll AS . 

Eg var innom forleden dag for å diskutere eit lite filmprosjekt eg skal gjere saman med dei. Det skal me starta å filma den 2.juni. Den finn nok vegen til Facebook rett etter den er ferdig redigert, så stay tuned!

Om du har prosjekter du vil ha full kontroll på, slik som eg ofte ynskjer, og du hører heime i bygg og anleggsbransjen, så har Kvalitetskontroll AS komplette styringssystemer for dykk.

Med KS-Systemet fra Kvalitetskontroll får du full oversikt over alle dine prosjekt

I tillegg til at desse flotte folka er flinke i faget sitt, anbefaler eg å ta turen innom berre for gjestfriheten si skyld! Sjekk bildet av han skjeggebusten bak til høgre i bildet. Eg fekk is!👏👏😊

Takk for fint møte folkens, eg koste meg. helsing Cato😊

No nærmar det seg med stormskritt! Ein månad igjen til avreise!

I helga vart det møte i Hemsedal med The Denali Glacier Vikings. Bra teamnamn på gjengen som dreg på tur i lag. Siv, Ståle, Reidun, Christian, Jarle og meg sjølv, fekk nokon fine dagar med planlegging og topptur til Nibbi 1741 moh denne helga.

Det er mange detaljar som skal på plass. Siv og Christian sjekka at satelitt telefonene virka, og planla tracking utstyr. Me sat og av tid til planlegging av mat, og organisering av dette. Det meste av andre ting som visumsøknader, og personleg utstyr ordnar me sjølv. Men nokon ting er greit å få gjort når me er i lag.

Sekken me skal bere på  innover breen mot Denali vil vege rundt 23-25 kilo, pulken rundt 50 kg. Det er mykje utstyr og ikkje minst fuel til matlaging som me må ha med oss, men heldigvis blir pulkane lettare og lettare etterkvar som me grev ned mat og fuel som me skal ha til vegen attende.

Laurdag fekk me oss ein flott tur til Nibbi, me parkerte bilane og gjekk med skia på sekken ein kilometer før me kom opp til snøen. Tåka låg tett, og me starta i ei snørenne der Ståle og Reidun er godt kjend. Me gjekk i tåka til me nådde toppen, der var det og tett som graut, så me fekk ikkje sett så mykje av utsikta som skal vere utruleg flott når sola skin på blå himmel. Renna hadde rundt 30 graders helling, og det vart ein flott nedfart. Eg gjekk rett på ræv to gonger i dei første svingane. Eg hadde ikkje låst skoa, for nedfarten. Dei var fortsatt i full flex modus då eg satt utfor. Rooky mistake! Etter å ha klikka opp hendelen for låsing av skoa, gjekk alt så mykje bedre, og turen ned vart utruleg kjekk.

Om kvelden diska Ståle og Reidun opp med fantastisk god middag i hytta si, og me fekk på plass dei siste detaljane for turen, og fordelt arbeidsoppgåver som gjensto. Med ein månad igjen, kjenner eg på presset med å bli klar. No er det samstundes mykje å gjere på jobb med ein flott 10.klasse som skal ha munleg eksamen, avsluttningstur til Polen, samling og arbeid med den strålande gjenngen i Øygardsmila, og planlegging av ferietur til Arendal og Spania etter heimkomsten frå Denali.

I haust byrjar eg og i arbeidet som Rågjevar på Øygarden ungdomsskule, samt at eg har ein draum om å klara å få til ein ekspedisjon til Antarktisk rundt juletider. Med 3 ungar og trening i tillegg, pluss alt som skal klaffa og gå rundt i ein familie på fem, skulle ein nesten hatt fleire timar i døgnet. Heldigvis er me to om det, sjølv om kånemor får det meste av byrden på heimefronten i desse dagane. Samstundes er det jammen bra at alle dei tinga eg skriv om i dag, er planar, handlingar og menneske som gjer meg energi, og ikkje tappar meg for energi. Det er fint å vere Cato for tida:)

Som familefar til tre jenter, er det ein gong slik at ein må ta mange turar åleine, og ofte til ukurrante tider. Det er ikkje lett å tilpasse familieliv, og trening/turar saman med familie, kompisar og venniner, sjølv om det uten tvil er dei kjekkaste turane. Det er alltid eit ekstra pluss å kunna dela opplevingane med nokon!

Sidan eg var ganske ung, har eg jakta, og gått på ski, spesielt har eg brukt mange år i terrenget på Vikafjellet. Eg har treft på, og vore forberedt på det meste av vær, og gått i alle årstider. Eg har vore på skredkurs og tryggleikskurs gjentatte gonger opp igjennom alle disse åra. Det at eg blant anna har vore raftingguide, nestleiar i fallskjermklubben Himmelspretten, drive eige tryggleikskurs for eventfirmaet Klyva, og no er leiar for tryggleikskomiteen i Øygardsmila for andre året på rad, har gitt meg noko gode haldepunkt og levereglar når det kjem til tryggleik og risikofaktorar på tur. Likevel får eg ofte disse spørsmåla : Var det der noko lurt? Tar du ikkje sjangser no? Dette burde du ikkje gjort! Bør ikkje du vere eit godt førebilete?

Eg har gjort meg nokon tankar om nett det, dette tryggleikstyrraniet, og i forhold til eigne born, som lærar og friluftsliventusiast.

Om vinteren er det uten tvil mest risikofyllt å dra på topptur aleine, men føl ein fjellvettreglane, er risikoen liten for at noko skal skje. https://www.ut.no/fjellvettreglene/#fjellvettreglene Likevel ligg eg alltid ein plan A, B og C før eg dreg avgarde. Gitt at du tar forhåndsregler med rutevalg og er innstilt på å redusere ambisjonane om forholda blir meir utfordrande enn forventa, meiner eg aleineturar er undervurdert. Det er mykje sjelepleie i ein dag aleine på fjellet!

Fjellvante folk, kan ferdes trygt i fjellet heile året, hvis dei bruker kunnskapen sin. Ynskjer du å bruke naturen aleine, starter ein sjølvsagt ikkje med det mest utfordrande. Ein legg på litt og litt erfaring, får prøvd ut nyerverva kunnskap i trygge omgjevnadar, før ein utvidar turområda sine. Nokre gonger når ein tar på seg store utfordringar,må ein igjenom utsatte områder for å nå målet, då er grundig risikovurdering, og ein solid beredskapsplan uhyre viktig. Likevel kan ting gå galt, som på så mange andre områder i livet. Ein kan ikkje førebu seg mot alt, men ein kan minimere risikoen.

Attende til det eg refererer til som tryggleikshysteriet. Media har i nokon høve ein tendens til å framstille ting i svart/kvitt. Her er eit innlegg frå Fri Flyt, som illustrere dette:

"Knut Christian Mikkelsen, som arrangerer frikjøringskonkurransen Tromsø Skiraid, mener medienes skriverier om snøskred og skikjørere minner om en heksejakt.

– Det kan virke som om avisene ønsker et permanent ferdselsforbud i fjellene her. Folk som har vært ute på tur føler seg nesten som kriminelle når de får høre fra folk hvor uforsvarlige de er. Store bilder av folk som kjører ski med antydninger om at de nærmest bryter loven er en gjenganger i avisa, sier Mikkelsen, og viser blant annet til denne artikkelen i Nordlys. 

– Folkene på dette bildet gjør ingenting uovlig, men likevel blir de smurt utover avisspaltene Jeg syns det er dårlig og ensidig journalistikk, sier han."

Mine egne jenter på 6, 11 og 12 år har sidan dei tok sine første steg, stått på ski, snowboard, gått på langrennsturar, padla elvekajakk og klatra. Særleg i forhold til dei to siste aktivitetane, er det mange som lurer på om det er mogleg å utføra slik moro og naturoppleving trygt for barn. JA, det gjer det. Med fornuftig progresjon, fokus på motivasjon og mestring, og gode vanar i forhold til tryggleik ute, er det meste mogleg, og ikkje minst kjekt:)

Attende til spørsmåla eg til tider får:Var det der noko lurt? Tar du ikkje sjangser no? Dette burde du ikkje gjort! Bør ikkje du vere eit godt førebilete?

Svar: Ja, dette var lurt, for ein tur!

Nei, eg tar ingen sjangser, og om risikoen er høgare enn vanleg, så tar eg mine førehandsreglar, men då må opplevinga og gevinsten vere verdt det.

Jo, om eg ikkje burde gjort det, hadde eg ikkje gjort det. Det kan vere at nett du ikkje skal gjere det same, enno.

Jo, eg bør vere eit godt førebilete, og meiner eg er det, både for mine born, elevane mine, vener, slekt og for dei som kjenner meg og veit kva eg kan, og står for.

GOD TUR! Gjerne åleine, men aller helst saman med nokon. Ikkje fordi ein skal vere redd for å gå på tur aleine, men fordi dei finaste naturopplevingane er gjerne best når ein får dele dei med andre:)

Kjelder:

Ut.no

Fri Flyt

Cato Risløw

For ei helg me har hatt, i Gudvangen på campingen med ungene og gode vener. Når ungene har det bra, har me vaksne det bra. Det vart ein magisk tur. Me slo opp telt ved elva, 4 telt, 5 voksne og 7 ungar. 

Omringa av himmelhøge fjell, med elva brusande ein meter frå oss og sola skinnende frå blå himmel, låg alt til rette for ein super dag. Elevekajakkane vart satt på vatnet til glede for store og små, me fiska etter ørret og brente bål. Ungane klatra i tre og buldra på store kampesteiner. 

Då kvelden kom og dei små hadde lagt seg i soveposene sine, vart me vaksne sitjande rundt bålet og kosa oss med bålkaffe, eit glas vin og gode samtaler. Det var ei stjerneklar natt, og bruset frå elva vart artig nok overdøva av nokre buldrande og infernalske smell i natta. To gonger slapp is og stein seg ned etter fjellsidene og i trygg avstand, kunne me skua dette mektige synet av vatn,snø og stein som rasa nedover. Våren er her, og varm fønvind gjorde kvelden behageleg, og breane mindre. Me kunne obsevera at elva steig utover kvelden, smeltevatnet fekk ho til å veksa opp mot bredden.

Bålet fyrte me i tidleg, i eit ivrig augeblikk kom eg for nær. Flammene lugga i skjegget, og lukta av brent strila skjegg stakk i naso. Ny erverva ekspedisjonsskjegg fekk seg ein bålstuss. Sjølv slapp eg med skrekken. 

Det er ikkje ofte ein får slike dagar tidleg på våren. Sol og varme, bikini og shorts vær. 20 grader heile dagen. 

Søndagen var det heim til nordavind, og sleping av sekk og dekk. I den tyngste bakken, stoppa ein sambygding bilen, rulla opp vindauga og sa: Da går litt seint med deg i dag Cato!

Eg gler meg allerede til helga, og testing av randoneski og ekspedisjonstelt på Vikafjellet, håper på same været den helga og!

Karen på bilete heiter Tor-Christian, og kom på besøk til meg her i Øygarden. Han hadde med seg fleire ting, blant anna gode tips om utstyr til Denali turen. 

Forhistorien til dette besøket, var at eg eit par veker før, reiste inn på sportsmessa i Arenum. Eg hadde som mål å sjå om eg fann ein utstyrsleverandør som kunne tenkt seg å samarbeide med meg om prosjektet -Frå flatt hav til verdas tak-!

Det viktigste for meg, var ikkje nødvendigvis at ein kunne levere utstyret eg treng til turen, men og at staben hadde kompetanse og erfaring med utstyr som skal brukast under ekstreme forhold.

På messa vart det full klaff med gutta frå Nordlys Sport AS! Dei har blant anna Black Diamond, og Falcke i sin portefølje, noko eg var veldig nøgd med. Det betyr kvalitet i ytterbekledning, skall, innerbekledning og på skiutstyr. Tor-Christian viste seg å vere i besittelse av den kunnskapen eg trengte i forhold til blant anna randoneski, bindinger, staver osv. Han har tidligere jobba med telemarkslandslaget, så eg følte meg i trygge hender.

Denne samarbeidsavtalen, gjer at eg i løpet av neste veke er i boks med alt av utstyr til turen, smått og stort😊Alt frå jumar og ski, ned til småting som teltlys og hodelykter. Heilt fantastisk!  i skrivende stund, er Tor-Christian i gong med å tilpasse ski og bindinger til meg, sjølv blir kvelden i kveld brukt på Oppheim. Eg har hatt meg 1,2 mil på joggetur rundt oppheimsvatnet i strålende sol, og skal no igong med å finlese utstyrslista min enda ein gong. 

Håper alle har ei strålende helg, nyter uteværet, og ikkje minst 1.mai, på måndag. Alle som skal delta på den internasjonale demonstrasjonsdagen for arbeiderbevegelsen, får sol, blå himmel og perfekt togvær på måndag. God helg😊