Her er det mange meiningar, det er utruleg kva ein må tenkje over når ein skal på tur i skikkeleg kulde! So no har eg googla det😀

På fjellforum er det og delte meiningar, nokon meinar at det er ingen tvil om at frå 0 til 10 minusgrader er skjegg absolutt tingen, det gjer god isolasjon, og varmar godt. Tre dagers skjegg, er det derimot sterke meininger om på det O store internett. Det skal kjapt kunne føre til forfrysningea, når det dannar seg is i skjegget. Det hørtes ikkje bra ut, og eg vurderte kjapt ein høveltur til badet, men så les eg to minutt seinere, at tjukt skjegg er bra, og isolerer godt. 

No har ikkje eg den tettaste skjeggveksten i Øygarden, og må innrømma at 14 dagars skjegget til tider, ikkje er det mest behagelege prosjektet eg har hatt på gong. Da blir lite klem å få frå ungane og, som meiner at den stikkinga kan dei fint klare seg uten!

Kåno har og utrykk si missnøye, både når det gjeld estetikk, funksjon, form og farge! Det har såleis Ikkje vore lett å vera raudhåra stril for tida! 

Men attende til saka!

Skjegg eller ikkje? Ein har jo ikkje skjegg på nasa (nokon har jo det...) eller på kinnbeina, og blir det kaldt nok, blir jo det forfrysningar uansett. Eg kjem difor til å pakke med meg både neoprenmaske og buff også. 

På internett kan eg etterkvart lese at nokon månadars langt skjegg vist nok gjer god isolasjon, nokon prøver seg med at våre gamle polarheltar Amundsen, Johansen og Nansen aldri hadde skjegg på tur, og dermed kjem tvilen inn igjen....Heilt til det popper opp eit bilete av nett Nansen og Johansen med kva? Jo nettopp, SKJEGG! 

Det er rett før eg i forskninga sitt namn tar høvelen fatt, og raker av halvparten! Eg skal reise avgarde med halve ansiktet skjeggete, og andre halvpart finslipt til minste hårrot, for å finne ut av dette ein gong for alle, i rein ekspedisjon og forskningsånd! Dette må ein jo kunne finne eit vitenskaplig svar på!

Eg besinner meg etter ei stund, og eit innlegg frå ein kar treffer meg som ei kule " Alternativt kan man jo bruke skjegget til oppbevaringsted for utstyr som har påmontert borrelås, bare hekte det fast på kinnet eller haka, dermed vet du til enhver til hvor ting er"

Med det i bakhovudet er svaret enkelt!

Skjegg er praktisk, det vil uansett gro på turen. Er ein nyraka før tur, så vil  ein vil få tredagerskjegg som er kaldare enn langt skjegg. Eit siste poeng som avgjer det heile, er at mange bekker små, gjer ein stor Å. No slepp eg ta med meg barbersaker på ekspedisjon, nokon gram mindre utstyr gjer sjølvsagt turen nokon gram lettare.

Skjegget blir verande!

Etter ein strålende påske, sit eg her i Myrkdalen, i ei snøfonn og reflekterer over dagane som har gått så altfor fort. Ungane gjennomfører siste krampetrekning i trekket, sola skin og himmelen er knall blå. 

Det har vore toppturar med familie, påskeeggjakt for ungane i Vik i Sogn, og langrenskiturar på både Oppheimsfjellet og Vikafjellet med vener og familie. Kort sagt full utteljing, for store og små. 

Fredagen, etter turen til Vik i Sogn , var me attende på Voss i 19 tida, sjølv var eg litt rastlaus, ettersom det var meldt litt tvilsomt vær laurdag, og kvelden var strålande nett no.

Eg pakka sekken, hodelykt, tok snowboard på ryggen, og satte kursen​ for Storanosi. Storanosi (1205 moh.) ser ikkje så stor ut på lang avstand, men kjem du nær nok, ser du at den er ganske så formidabel. Du finn Storanosi på sørsida av Oppheimsvatnet. Med toppturutstyr kan du starte turen opp frå Grindaland. På toppen har du eit praktfull utsyn og flott nedkøyring i vente. Uansett nedkøyring vil du ha fin skogkøyring siste del av turen. 

Målet var å nå toppen før det vart mørkt, så eg gjekk hardt ut. Toppen vart nådd 2,5 timer seinare på fjellski. Skia vart festa på sekken og bytta mot brett. Frå eg sat i gong, til eg var ferdig skifta, var det så mørkt at eg ikkje fann exiten eg hadde sett meg ut på framsida av fjellet. Det var isete og mykje stein, og eg gav opp å gå nedover med glatte snowboardsko for å leite etter ein god exit. 

I lyset av hodelykta, tusla eg opp mot toppen igjen, og fekk ein fin tur ned, same veg som eg gjekk opp. Litt kjipt å ikkje rekke ryggen på framsida av Storanosi før sola gjekk ned, men likevel fornøyd med hodelykt køyring kl 2300 i både høgfjell og bjørkeskog. Det var magisk å stå på toppen i natta og sjå lysa frå hyttene på Oppheim langt der nede. 

Kvar påske har sine augeblikk ein tar med seg vidare i livet, dette var uten tvil ein av dei augeblikka for min del.

Neste helg blir elvekajakkane med opp, det er klart for ein ny sesong med nye augeblikk.

Alarmen gjekk kl 0700, eg kravla ut av senga rimeleg søvndrukken. Alle sov, påskeferie gjer huset stille lengre enn det som er vanleg. Ute silte regnet ned, mens eg pakka laks i aluminiumsfolie inne på eit varmt, tørt kjøkken. Det frista lite å putle seg ut.

Klokka ti på åtte, var maten ferdiglaga, kaffien vart helt på termosen, og eg kunne gå i utstyrsboden. Det regna forsatt heftig! Då klatreutstyr og mat var komen i sekken, gjekk eg i bilen.

Kl 0930 parkerte eg bilen utanfor havnekontoret i Bergen, det som nå er blitt hotell. To nygifte amerikanske turister var klar for klippe og juvandring i Øygarden. På det tidspunktet hagla det faktisk i Bergen, og eg håpa beint fram på eit mirakel, og eit værskifte utover dagen. Det såg mørkt ut....

Dei to new yorkerene var på honeymoon, og ville oppleve kva øygardsnaturen kunne by på. Praten gjekk livleg, der me køyrde gjennom hagl, sludd, regn, og endå meir regn, mot det eg frykta ville bli historias våtaste og suraste klippe og juvandringstur.

Bilen vart parkert, og i det me steig ut skjedde det! Blå himmel åpenbara seg, og både sola og me tre i bilen skein om kapp med kvarandre. Så fort kan det snu! Både humør og vær! Det vart klippeklatring, buldring i juv, rappellering frå klipper og eit herleg laksemåltid rett frå grua.

Etter blåbær, vaniljedessert, og 4 timar med gotur, puttla med oss attende til bilen. Me satt oss inn, og flirte då den første regndråpen traff frontruta!

Vegen attende til Bergen, var værmessig lik vegen ut. Det hølja ned!

Mens eg skriv dette på mobilen min, dragende på dekk og sekk gjennom toftøydalen, kl 22.40 kjenner eg at eg smiler. New York, New York og Øygarden. FOR EIN DAG! 

I morgon skal eg fiska..... God påske 😊

Eg sat heime forleden kveld og gjekk igjennom utstyrslista til Denali turen. Ein god og ikkje minst funksjonell skalljakke, hadde eg bruk for, det er heilt essensielt, og eg kom på at Dale Oen Experience har laga ein jakke med fokus på dei forholda eg vil møte i fjellet. Eg er i frå Øygarden, og hadde no høve til å bruka eit godt testa kvalitetsprodukt  utvikla av sambygdingar!

Vegen var ikkje lang frå tanken var tenkt, til at eg ringte til Vibeke Dale Oen, som er grunnleggar av Dale Oen Experience. Me avtalte eit møte, og eg fekk sjekka ut jakken. Den har vore gjennom to år med testing på høge fjell, i kalde Arktis, og her heime i den fantastiske skjærgården vår.  Det viste seg å vere ein tre lags skalljakke, ekstra kjekt var det at fargen var i norsk flaggraud. Det er godt å omgje seg med ein smule nasjonalkjensle når ein er på tur i det store utland. Vibeke kunne informere om at kjøper du ein jakke, så bidreg du samstundes med jakkar til ungdom som treng det, eit supert tiltak! Ta kontakt med Dale Oen Expeirence på salg@daleoen.com , om du, som meg har lyst å investere i ein kvalitets skalljakke, og samstundes ynskjer å gje noko attende til andre.

Robin og eg fekk og tid til å prata litt om turar i inn og utland. Kjensla av at det er i naturen ein blir kjent med kven ein er,  kven ein ynskjer å vera, og at det er i mestringen ein opplever at alt er mulig, har me begge gode erfaringar med. Robin er ein engasjert kar, og eg fekk både påfyll og inspirasjon med meg frå samtalen vår. Kjekt å få oppleva eit slikt engasjement hjå andre,  rundt mine planar og draumar om å nå seven summits som første Vestlending! I tillegg var Robin og Vibeke raus nok til å tilby seg utlån av satellitt telefon og anna utstyr som er naudsynt til Denali turen.

Eg har tidlegare skriven innlegg der eg er taksam for å ha eit lokalt næringsliv, som er så støttande. Samstundes tenkjer eg på det Vibeke sa den dagen, om kor viktig det er at ein støttar kvarandre, og hjelper til der ein ser at ein kan. Eg opplever dette nesten kvar dag, etter eg starta med å realisere denne draumen. Eg ser målet koma stadig nærare. Det er inspirerande!

Ynskjer alle ein fin påskeJ

I dag fekk eg mail hjå Trond Birkeland, han har laga eigen logo til seven summits prosjektet mitt. Eg synes den vart utruleg bra:) Logoen, skal saman med mine samarbeidspartnarar sine firmanamn, bli trykt på utstyr og klær til turen. Eg skal legge ut eit bilete av første plagg, når det er klart, så dei som ynskjer kan få sjå det.

Det er kjekt å få vist fram dei som støttar meg på vegen til målet, og det er fortsatt behov for fleire samarbeidspartnarar. I desse dagar er eg på jakt etter ein samarbeidspartnar som er forhandlar innan sportsutstyr. Eg treng å arbeide med nokon som har kompetanse på utstyr som tåler ekstreme påkjenningar, og har nokon følarar ute. Blir spannade å sjå kva som skjer i tida framover.