Denne campen ligger ved foten av motorcyclehill, ein utfordring som me kom til å slite oss opp to gonger. I denne campen casher me mat og utstyr, det vil sei at me grev ned det me treng til me kjem opp igjen for å etablere leir. Seinere casher me det me ikkje treng med oss videre her, og henter det på vegen ned igjen. På filmen er det mange plasser du ser merkestaver, det er andre ekspedisjoner sine casher, dei var på veg opp for å prøve å nå toppen. Veldig mange klarte det ikkje i år, og me opplever seinere utslitte klatrere på veg ned denne bakken kalla motorcyclehill. I denne høgden er det ikkje dyreliv, men neste bakke etter denne er likevel kalla ekornbakken på norsk.Det er rett og slett fordi eit ekorn hadde rota seg opp i høgden, og klart å overleve på det den greide å grave opp fra ekspedisjoner på tur i området. Det fortelles og om ein svartbjørn som overraska to klatrere her. Han jaga dei ut av teltet, og dei måtte overnatte ute, i kulda i berre ullundertøyet. Bjørnen åt opp det dei hadde av mat, overnatta i teltet, og stakk av dagen etter. Først då kunne klatrarane få på seg klær og koma seg ut av fjellet. Det skal seiast at det var dårlig med bjørn og dyreliv generelt på vår klatretid i fjellet.

Heteslag og solbrent hud, er kanskje ikkje det ein forbinder med Deanli, eit av verdas kaldeste og mest ugjestmilde fjell! Sanninga er at me i store delar av tida i fjellet, måtte gå om natta. Sola reflekterte som sterkt frå snøen, at ein risikerte å bli solbrent inne i neseborene! Lepper var og utsatt, og eg opplevde sjølv å bli solbrent på tunga under turen, fordi eg pusta med åpen munn nokre timar det var ekstra tungt, og tynn luft. Store deler av tida bruker ein til å koke vatn, inne i kjøkkenteltet var det så varmt denne dagen, at eg måtte legge meg ned på ryggen i snøen, med berre eit tynt pariserbrett under meg, slik at eg fekk kjølt meg ned, samstundes som eg fyrte i primusen. Til tross for at fleire av oss nesten var på nippet til å få heteslag ved nokon anledninger, må ein sjølsagt berre nyta utsikta, været og høve til å oppleve desse fantastiske breene og fjella i fulle drag!

Nå sit eg på flyplassen i københavn, og venter på transfer til Bergen. Her er internettet mykje bedre enn i Spania, og eg bruker derfor høve til å laste ned ein ny episode av ekspedisjonslivet. I spania klatra eg og svoger Vidar nett fastlandspania sitt høgaste fjell, det er ligg i asierra Nevada, og ligg som Denali i ein nasjonalpark. Det betyr at det ein tar med seg inn, må ein ta med seg ut. Det betyr at toalettbesøk (nr 2) må bæres med oppover i fjellet i egne tønner, og så graves ned etterkvart som dei blir fulle. Når ein kjem ned frå fjellet, grev ein oppigjen alle tønnene som ei har gravd ned på veg til toppen, og tar dei med seg ut. Nokon gjer ikkje det, dei berre kaster eksrementene ned i bresprekker, noko som gjer at det over tid, har blitt påvist e.coli bakterier i elvevatnet heilt ned til Talkeetna by. Derfor ynskjer rangerene at ein tar med seg alt ut av fjellet igjen. Dette er eit prøveprosjekt som me meldte oss frivillig til å gjere, noko som vart svært godt motatt av Rangerene. Me fekk til og med ein "drittvimpel" i gave då me forlot fjellet. Der var det bilete av ein toalettrull, tredd inn på ei klatreøks. Herlig sak, som no heng på veggen i The Man Cave (les garasjen) i Øygarden nett no.

Jarle er brefører, og siden dette er ein vennetur, har han bestemt seg for å ta føring både på bre, i høgden når vi passerer snø i 5200 meters høgde, og på tekniske deler av løypa der teamet treng ein kar med breerfaring. Jarle kjem i frå Mundal, og fjærland, og er breførar i Fjaerlandguiding.